Aquí tenéis un nuevo pasaje de las Metamorfosis ovidianas, correspondiente a los versos finales de la obra, en los que el poeta afirma que su obra ha de sobrevivirle y ser su garantía de inmortalidad. Analizadlo y traducidlo una vez terminéis el relativo al adulterio de Venus y Marte.
Ov. Met. XV 871-879
Iamque opus exegi, quod nec Iovis ira nec ignis
nec poterit ferrum nec edax abolere vetustas.
Cum volet, illa dies, quae nil nisi corporis huius
ius habet, incerti spatium mihi finiat aevi:
parte tamen meliore mei super alta perennis
astra ferar, nomenque erit indelebile nostrum,
quaque patet domitis Romana potentia terris,
ore legar populi, perque omnia saecula fama,
siquid habent veri vatum praesagia, vivam.
No hay comentarios:
Publicar un comentario